Bir Karanlık Ki Aydınlığın Hayalidir Rengi !

Hatice Kübra DAYI

Bism-i Hûu…

              BİR KARANLIK Kİ AYDINLIĞIN HAYALİDİR RENGİ!

"Işıkları kapatınca, en sevdiğimiz renklerin bile bir önemi kalmıyor." demişler. Öyle değil! Değil bence öyle… Karanlıkta da olsa ne renk olduğunu bilmek kafi! Çünkü karanlıktan sonra yine aydınlık var. Karanlıktaki renkle yaşarsın aydınlığı da! Karanlığında hangi renk gizliyse, aydınlıkta o rengi görürsün. Karanlığında hangi renk bürüdüyse gözlerini, aydınlığında o renk bakarsın! Ve aydınlıkta ne gördüysen, karanlıkta hayalin odur. En son karanlığa bakmadan, hangi aydınlığın rengi, şekli, şemali varsa gözüne resmedilen, göremesen de aydınlığı, gönlünde, zihninde onu resmedersin. Tahayyülünde son gördüğün aydınlığın resmiyle dolanır durursun, karanlığı delen bir aydınlık parçası gibi.

Çünkü karanlık gözde değil, gönülde, zihinde ve hayaldedir! Aydınlığı hayal etmeyi bilmeyen, nasıl kavuşsun aydınlığa? Ve aydınlığı hiç görmemiş olan, nasıl hayal etsin aydınlığı? Nereden bilsin hiç gör(e)mediğini, karanlıkta kalan? Bir kere görmek yeter, yeter bir kere aydınlanmak! Bir kere aydınlığı yaşamak yeter, karanlıktan kurtulmak için; etraf zifiri karanlık olsa bile… Bir kere görmek aydınlığı ya da yaşamak, yeter aydınlanmak için!

Çünkü hayal etmek ve aydınlığı zihinde, gönülde yaşamak, taleb etmektir aydınlığı! Sonra aydınlığa kavuşmak için, karanlıktan kurtulmak için çabalamak, çağırmaktır adım adım ışığı… Ve aydınlıktan ne varsa beklediğin, istediğin, ermek, bulmak ve varmak, kavuşmak istediğin… Ve  ne resmetmişsen aydınlığa dair zihnine ve gönlüne, onu istersin aslında aydınlık diye! Aydınlığı nasıl resmetmişsen beynine, aydınlık diye neyi almışsan gönlüne ve aydınlık deyince gönlüne düşen neyse, odur aslında aydınlıktan beklediğin!

Işık, var olanı ya da olacak olanı görmek, göstermek içindir. Işıktan önce, ışıkla ne görmek/ göstermek istediğimiz önemlidir. Işıkta görülecek bir şey yoksa ve yoksa ışığın, aydınlığında gösterebilecek bir şeyi; neye yarar aydınlık? Işıktan önce aydınlığın göstereceği “bir şey” olmalı! “Bir şey” olmalı; aydınlıkta, ışıkta ve ışıkla görmeye değecek! “Bir şey” olmalı…

Varsa ışık, görmeye değer ve yeter göstermeye aşkın yedi rengini… Yedi rengini görmek için aşkın, vardır elbet ışığa ihtiyaç! Ve karanlıkta hayal etmek en son gördüğün rengi; istemek değil midir aydınlığı ve yine yeniden aşkın rengini? Işık aramak, aşkın renklerine talep olmak demek değil midir? Ve değil midir renklerini

Hayal etmek aşkın, ışığı talep etmek? Haketmek değil midir renkleri görmek, göstermek için “gayret etmek!”… Başkaları görsün aşkın rengini diye çırpınmak, yetmez mi aşkın renklerine talip olmaya? Yetmez mi aydınlığa talip olmaya?

Ve her karanlık, aralanır bir gün mutlaka aydınlığa… Her karanlık bir öncesidir aydınlığın? Karanlık diye vazgeçelim mi hayal etmekten aşkın renklerini? Vazgeçelim mi şimdi en son gördüğümüz aydınlık renklerinin hayaliyle, gönlümüze düşen muhabbetiyle mest olmaktan? Vazgeçelim mi yine yeniden aydınlığı tahayyül etmekten? Aydınlığa yine yeniden hep umut var. Yeter ki aydınlıkta görmeye değecek ve aydınlığı hakedecek bir şey olsun gönlümüzde ve zihnimizde… Vatan şairimiz üstad Mehmet Akif ERSOY misalî…

      ”Niçin serpilmesin, hâlâ, ufuklardan bir aydınlık? 
O "aydınlık" ki, sönmek bilmeyen ümmîd-i işrâkı, 
"Vücûdundan peşîman, ölmek ister" sandığın Şark'ı, 
Füsünkâr iltimâ'âtıyle döndürmüş de şeydâya; 
Sürükler, bunca yıllardır, o sevdâdan bu sevdâya. “

Ve nasıl da sesleniyor satırdan sadıra aydınlıkta görmeye değer, aydınlığa ermeye değer Leyla’sına… “Gel ey Leylâ, gel ey candan yakın cânan, uzaklaşma! “

Aydınlıkta görmeye değer olan AŞK’tan başka ne olabilir? Ve ne olabilir aydınlık Leyla’dan başka?

Bakî Aşk ile… Hûu…